Wat ik je wil vertellen
dinsdag 4 februari 2014
Joe Speedboot
Joe Speedboot verscheen in 2005 is de vierde roman van Tommy Wieringa. Het verhaal gaat over een 14-jarige jongen Fransje Hermans. Fransje woont in het fictieve dorpje Lomak en is op zijn 13de overreden door een cyclomaaier. Hierdoor is hij invalide geworden en belandt hij voor de rest van zijn leven in een rolstoel. Door het ongeluk kan hij niet meer bewegen, niet meer praten en alleen zijn rechter arm werkt nog. Toch is hij is wel de verteller van dit verhaal. Na het ongeluk heeft Fransje eerst 220 dagen in coma gelegen en dat is ook het onderwerp waar ik wat meer onderzoek na gedaan heb. Dit komt vooral omdat ik biologie erg interessant vind en eigenlijk bijna niks weet over coma's.
Een coma is een zware vorm van bewustzijnsverlies en is het gevolg van een hersenbeschadiging. Een patiënt in coma lijkt op iemand die slaapt alleen het grote verschil is dat je iemand in coma niet wekken kan. Ook is er een grote kans dat een comapatiënt te maken heeft met stoornissen. Dit kunnen problemen zijn die te maken hebben met bijvoorbeeld de ademhaling f de lichaamstemperatuur van de patiënt. We spreken van een langdurige coma op het moment dat iemand minimaal een maand in stabiele toestand in coma heeft gelegen. Over het algemeen komt een patiënt na enkele weken weer bij en opent hij/zij af en toe de ogen. Dit komt vaak in eerste instant door dat het lichaam reageert op pijnprikkels maar na verloop van tijd gaat dit spontaan.
Er zijn heel veel oorzaken voor een coma maar de meest voorkomende is toch wel een beschadiging van de grote hersenen door zuurstofgebrek of een ongeval. Dit was ook het geval bij Fransje. Maar er bestaan ook andere oorzaken zoals vochtophoping na een operatie of vergiftiging.
De gevolgen van een coma kunnen heel verschillend zijn. In de meeste gevallen (65%) komt de patiënt binnen enkele uren of dagen weer volledig bij bewustzijn. Als mensen snel bijkomen hebben ze wel vaak last van restverschijnselen bij het bewegen, denken of waarnemen. Zo'n kleine 40% houd hier echter levenslang last van. Helaas overlijdt ook een vijfde van alle patiënten die in coma liggen. Naar schatting raken zo'n 1000 tot 3000 Nederlanders per jaar in coma.
Er is echter een groot verschil tussen in coma liggen en hersendood zijn, in de volgende video wordt door Neuroloog prof Dr. H.P.H. Kremer uit het UMC Groningen uitgelegd want nou eigenlijk het verschil is tussen hersendood en coma. Iets wat ik niet wist en denk ik heel interessant is.
vrijdag 1 november 2013
IV
IV is een thriller geschreven
door Arjen Lubach. De versie die
ik heb gelezen verscheen in februari 2013. Onlangs is er een nieuwe
versie uitgekomen met een ander eind. De oorspronkelijke versie heb ik gebruikt
bij mijn recensieopdracht in de eerste periode. Hierdoor hoef ik verder geen
blogpost te schrijven over dit boek.
donderdag 31 oktober 2013
VSV
donderdag 13 juni 2013
Bezonken rood
Bezonken rood is een oorlogsroman geschreven door Jeroen Brouwers in 1981. Jeroen schreef het boek nadat hij hoorde dat zijn moeder was overleden met de intentie op zijn kampjaren te kunnen vergeten. En dat is ook waar het boek mee begint, een telefoontje naar Jeroen waarin hem verteld wordt dat zijn moeder is overleden in een verzorgingstehuis. Door dit telefoontje komen er allemaal herinneringen bij Jeroen naar boven over de tijd dat hij in Tjideng zat, een jappenkamp. Tjideng was eigenlijk een vrouwenkamp maar ook jongetjes onder de 10 mochten hierheen en Jeroen zat hier 3 jaar gevonden samen met zijn oma, moeder en zijn zusje. In het boek worden de vrouwen in het kamp verkracht, mishandeld, vernederd en moeten ze alle bevelen opvolgen.
Aangezien ik eigenlijk vrijwel niets weet over deze jappenkampen heb ik besloten om hier extra onderzoek naar te doen en te kijken of de beschrijvingen van Jeroen kloppen met de werkelijkheid.
Japanse interneringskampen, ook wel jappenkamp genoemd, waren de kampen waar burgers of krijgsgevangen militairen gedwongen werden op te blijven tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië (1942-1945). Het is niet zo dat deze jappenkampen vernietigingskampen waren zoals de kampen van de Duitsers in Europa in dezelfde tijd. Zo waren er geen gaskamers en was het niet het idee iedereen te vermoorden waar de SS juist wel deze plannen had. Desondanks zijn er wel veel slachtoffers gevallen. Ongeveer 30% van de gevangenen overleefde het niet en dit kwam voornamelijk door ziekte en uitputting. De Japanners verwaarloosde hun gevangenen namelijk wel. Zo was er eigenlijk nooit genoeg voedsel en ook was er geen enkele vorm van medische verzorging. Ook moesten de gevangenen hard werken. Een van de bekendste 'projecten' waar de dwangarbeiders voor werden ingezet was het aanleggen van de Birma spoorlijn die liep tussen Thailand en Myanmar (Birma). Andere werkzaamheden die ze moesten verrichten waren het aanleggen van vliegvelden. het construeren van bruggen en wegen en andere taken zoals werken in de havens. De omstandigheden waren barslecht en de gevangenen moesten hele lange dagen maken.
In het boek word o.a. verteld over de vrouwen die verkracht, mishandeld en vernederd zouden worden en dit lijkt te kloppen met de verhalen die achteraf verteld werden. Zo zouden er troostmeisjes rondlopen, dit waren meiden die zich gedwongen moesten prostitueren. Als gevangenen zich niet aan de regels van het kamp hielden werden ze gemarteld en mishandeld.
Het totaal aantal krijgsgevangen in alle kampen ligt rond de 42.000. Zoals eerder gezegd werd hadden de Japanners niet het plan om al hun gevangenen uit te moorden en toch zijn er in verhouding zo'n drie keer zoveel doden dan in Europa. Dit aantal was vooral zo hoog daar de transporten over zee. De gevangenen werden dan met grote aantallen op een boot gestopt om vervolgens de getransporteerd te worden naar een ander plek. Vrij veel van deze boten werden gebombardeerd door de geallieerden en als dit gebeuren overleefde eigenlijk niemand dit. In het ergste geval overleed ongeveer 5600 man door zo'n actie.
De volgende video is gefilmd in het vrouweninterneringskamp Tjideng op Java waar ook Jeroen Brouwers zat. Het is gefilmd toen de geallieerden er al waren dus de omstandigheden zijn beter dan ze waren maar het geeft wel een goed beeld hoe het er was.
Abonneren op:
Posts (Atom)